ตำนานของอักษรจีน ตอน คำว่าเพื่อน (朋友)

คำว่าเพื่อน

ความเป็นมาของภาษาจีนคำว่า “朋友” ออกเสียงพินอินว่า “Péngyǒu” แปลว่า “เพื่อน” มาจากพื้นเพเรื่องเล่าขานสืบต่อกันมาว่า ยังมีชายตัดฟืนสองคนสนิทสนมกันมาก ทั้งคู่ใช้ชีวิตอาศัยอยู่ในป่านอกกำแพงหมื่นลี้ของจีน (กำแพงเมืองจีน) ชายทั้งสองตัดไม้ขายฟืนเป็นอาชีพ ชายคนหนึ่งมีนามว่า “เกาเผิง” อีกคนมีนามว่า

“หาวโหยว” ทั้งสองคนได้ตกลงสาบานเป็นพี่น้องกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน คอยช่วยเหลือและแบ่งปันซึ่งกันและกัน

อยู่มาวันหนึ่งเกาเผิงได้เข้าไปตัดฟืนในหุบเขา จวบจนมืดค่ำยังไม่กลับออกมา หาวโหยวมีลางสังหรณ์ว่าคงเกิดเหตุการณ์ร้ายกับเกาเผิงอย่างแน่นอน เขาจึงหยิบขวานแนบกับเอวออกตามหาเพื่อน  มุ่งหน้าอย่างเด็ดเดี่ยวเดินทางเข้าไปในหุบเขาเพื่อตามหาเกาเผิง เขามองเห็นจากไกลๆ ว่าเกาเผิงกำลังถูกห้อมล้อมด้วยฝูงหมาป่าหลายตัว หาวโหยวจึงร้องตะโกนว่า “พี่ไม่ต้องกลัว! ข้ามาแล้ว จัดการกับพวกหมาป่าเลย” โดยมิได้คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเอง เขาชูขวานขึ้นบุกเข้าไปท่ามกลางฝูงหมาป่า ทั้งสองคนร่วมแรงร่วมใจกันสู้กับฝูงหมาป่าจนราบคาบ คอยดูแลช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ท้ายที่สุดทั้งสองจึงได้เดินทางกลับมาถึงที่พักอย่างปลอดภัย

ยังมีอีกครั้งหนึ่ง คนทั้งสองได้ขึ้นไปตัดฟืนบนภูเขาด้วยกัน  หาวโหยวได้เกิดลื่นไถลตกลงไปจากหน้าผาทำให้กระดูกขาข้างหนึ่งห้กไป เกาเผิงได้ปีนลงไปในหุบเขาช่วยปฐมพยาบาลและแบกหาวโหยวขึ้นบนหลัง ปีนขึ้นมาจากหุบเขา เมื่อแบกหาวโหยวเดินทางกลับถึงที่พัก เกาเผิงได้ไปตามหาหมอกระดูกมาช่วยรักษาหาวโหยว ตลอดเวลาเกาเผิงจะคอยดูแลต้มยาช่วยเหลืออยู่ข้างกายหาวโหยว  จวบจนหาวโหยวหาย

ดีเป็นปกติ

คนในหมู่บ้านได้เห็นถึงน้ำใสใจจริงและมิตรภาพของชายตัดฟืนทั้งสองคน จึงได้กล่าวยกย่องว่า “หากผู้คนบนโลกใบนี้คอยให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ปฏิบัติต่อกันด้วยมิตรภาพเฉกเช่นเกาเผิงและหาวโหยวแล้ว สังคมนี้จะงดงามน่าอยู่เพียงใด!”  เวลาต่อมาผู้คนจึงใช้คำว่า “朋友” (Pengyou) ซึ่งเอาคำท้ายชื่อของคนทั้งสองคือคำว่า “เผิง” และคำว่า “โหยว” มารวมกันเป็นคำว่า Pengyou ในความหมายที่เห็นคนที่สนิทกันและคอยดูแลให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกันปฏิบัติต่อกันด้วยน้ำใสใจจริงว่าเป็นเพื่อนกัน